Vorige week verkocht ik onverwacht een schilderij waar ik veel van leerde. Waarom?

Begin dit jaar deed ik mee met een social media challenge waarbij ik allerlei schetsboek opdrachten uitvoerde met als doel meer inzicht te krijgen in wat ik wel en niet interessant vind. Dit leidde tot nieuwe ontdekkingen; zo merkte ik dat ik veel bloemachtige lijnen tekende. Ik besloot dit op een aantal canvassen verder te onderzoeken en zo ontstonden enkele werken waar duidelijk het bloemmotief in terug te vinden is. Eén van deze werken voelde echter niet goed. Ik zette het weg en na een aantal maanden besloot ik ermee verder te gaan.

Maar als de basis niet klopt, dan heeft dat eigenlijk niet veel zin. De beste oplossing is dan om eroverheen te gaan met nieuwe lagen verf. Dat deed ik zonder na te denken over regels, puur op gevoel, met grote penseelstreken en veel beweging. Vervolgens liet ik het drogen om er later mee verder te gaan.

De volgende dag kreeg ik bezoek van een vriendin. Ik liet haar mijn studio zien en vertelde waar ik zoal mee bezig was. Zij zag het eerder genoemde schilderij en zei: ”Dit zou ik zo kopen”. En dat deed ze vervolgens ook.

Waarom was dit voor mij een belangrijk leermoment?

De laatste maanden merk ik dat ik te lang doorwerk aan mijn schilderijen. Ik hou ervan speels te starten met penseelstreken, verf en andere materialen. Dit levert vaak drukke en kleurige schilderijen op. Eigenlijk vind ik dat best leuk en zou ik het zo willen laten, maar dan komt er een kritische stem die zegt dat ik moet controleren of het schilderij wel aan de regels van de kunst voldoet. Vinden mensen dit wel mooi? Is de compositie in orde? Is er genoeg afwisseling in donker en licht en ga zo maar door. Het gevolg is dat ik verder ga met het schilderij en dat het zijn spontaniteit verliest. Het wordt te netjes. En dat leidt er weer toe dat ik dat nette wil doorbreken, want dat vind ik niet interessant. Uiteindelijk komt het wel goed en ontstaat er een schilderij waar ik wel tevreden over ben.

Bovenstaand schilderij eindigde met de spontane speelse penseelstreken, zonder nadenken en ik had er nog mee verder willen gaan omdat ik dacht dat niemand dit mooi zou vinden. En toen kwam mijn vriendin en zij vond het prachtig en heeft het gekocht.

De les die ik heb geleerd is dat er in deze wereld met zoveel mensen echt wel iemand is die mijn spontane werk mooi vindt. De les die ik heb geleerd is om mijn eerste speelse lagen zo te laten. Zo ben ik weer een stukje dichter bij mijn eigen, authentieke stijl terecht gekomen.

Hier alvast een detail van een werk waar ik op dit moment mee bezig ben.